Welkom bij alweer mijn derde blog!

In mijn vorige blog vertelde ik over het mentoraat tijdens corona, het advies van andere mentoren en hoe ik het zelfvertrouwen van mijn leerling Hani heb vergroot. Deze keer wil ik het hebben over het tegenovergestelde: mijn onzekerheid.

Soms twijfels

Tot nu toe heb ik vooral de leuke kanten van het mentorschap belicht en het plezier dat ik ervaar. Toch zijn er ook momenten van twijfel over mijn rol als mentor. Aan het begin van het mentoraat was ik hier meer mee bezig dan nu. Want in de eerste maanden had ik allerlei verwachtingen van wat een ‘goed mentoraat’ zou moeten zijn, waardoor ik veel druk op mezelf legde.

Terugkijkend had ik me daar geen zorgen over hoeven maken. Elk mentoraat is uniek en draait om het idee dat je iemand verder wilt helpen in haar schoolleven. Wat hopelijk resulteert in een toffe toekomst voor Hani. Dat is iets waar je trots op kunt zijn. Je investeert er meer tijd en reflectie in dan je misschien denkt.

Mentorcoördinator belangrijk

De begeleiding van Mechelien, mijn mentorcoördinator, is hierbij ontzettend waardevol. Ze ziet dingen die ik nog niet zie. Zoals die keer dat ze bij ons thuis kwam en mijn moeder vertelde dat ik het heel goed doe en niet zo onzeker hoef te zijn. Ik denk dat het een groeiproces is: in het begin ben je natuurlijk onzeker, maar na verloop van tijd gaat het steeds beter. En dat is precies waar een stage voor is: leren en ervaring opdoen.

Ieder mentoraat is anders

Iedere mentor bewandelt een uniek pad met zijn of haar leerling. Van mijn mentorcoördinator hoorde ik dat Hani het fijn vindt om met mij te praten en dat er een klik is. Toen Mechelien vroeg hoe ik het zelf vond en ik aangaf dat ik er hetzelfde in stond, begon Hani te stralen. Dat maakte mij ook erg blij en gaf me een extra dosis zelfvertrouwen en trots. Het is fijn om te weten dat mijn aanpak werkt in het mentoraat met Hani.

Gevoelens op papier 😊

Ik heb een tekening gemaakt dat voor mij het woord ‘onzekerheid’ weerspiegelt. Mijn tekenwerk is vaak abstract, een fijne manier voor mij om te werken. Het geeft me de ruimte om gevoelens en gedachten op papier te zetten. Voor mij symboliseert het schilderij de chaos in je hoofd wanneer je veel twijfelt. Vragen als ‘Doe ik het wel goed genoeg?’ en ‘Heb ik misschien iets gemist?’ komen dan naar boven. Abstracte kunst is niet voor iedereen, maar voor mij is het een geweldige uitlaatklep en een manier om mezelf te uiten.

Dat was het voor deze blog! Bedankt voor het lezen en hopelijk tot de volgende keer 😊

Wendy is student Sociaal Werk aan de Hogeschool. Sinds het begin van het schooljaar begeleidt zij brugklasleerling Hani als mentor bij School’s cool. Elke maand schrijft Wendy een blog over wat ze zoal meemaakt in haar mentoraat. Vanwege privacy redenen is niet de echte naam van Wendy’s leerling genoemd.