Door Dick Stammes

Een mentor van School’s cool was altijd een fanatieke hardloper. Hij liep veel wedstrijden over afstanden vanaf vijf kilometer en liep zelfs vier keer de marathon. Hij wilde altijd vooraan lopen, bij de beste 10%, en zijn persoonlijke records verbeteren. In de voorbereiding naar de marathon liep hij zo’n tachtig kilometer per week. De mooiste momenten waren dan de trainingen op de zondagochtend door de duinen en over het strand tussen Scheveningen, Wassenaar en Katwijk. Helemaal alleen met het geluid van de wind en de zee.

Na zijn laatste marathon nam hij een paar weken rust. Daarna lukte het niet meer om zonder pijn te lopen en kreeg hij veel last van enkels en knieën. De pogingen om weer te starten faalden als gevolg van hevige pijnen. Uiteindelijk kon hij niets anders doen dan stoppen met zijn geliefde hardlopen. Het zat er gewoon niet meer in.

Toch weer hardlopen, maar anders dan vroeger

Drie jaar later begon hij met zijn mentoraat voor School’s cool. Hij vertelde zijn leerling over zijn hardloopverleden waarop de leerling zei dat hij het erg leuk vond om te rennen, maar dat hij eigenlijk alleen maar thuis achter de playstation zat en dus nauwelijks buiten kwam. De mentor deed aanvankelijk nog niets met dit gegeven, hij had het hardlopen tenslotte opgegeven, maar zijn leerling bleef maar herhalen dat hij rennen zo leuk vond.

Heel voorzichtig ging de mentor toen maar eens, in kleine stukjes, hardlopen. Na een paar weken lukte dit zowaar en vertelde hij dit nieuws aan zijn leerling. Hierna zijn ze samen gaan hardlopen. Voor de mentor was het mooi meegenomen dat zijn leerling nog geen ervaring had. Zo kon hij doorgaan met zijn pas aangeleerde rustige tempo.

Samen trainen voor een doel

Na afloop van het mentoraat zijn de mentor en de leerling, als hardloopmaatjes, doorgegaan en trainen nu twee keer per week. Afgelopen herfst hebben ze samen meegedaan met een wedstrijd over vijf kilometer en op dit moment trainen ze voor de vijf kilometer van de Golden Ten Loop in Delft die op Hemelvaartsdag plaatsvindt. Naast de trainingen met zijn ex-mentorleerling loopt hij nu ook langere afstanden in een eigen hoger tempo. Nog steeds niet als vroeger, maar wel meer dan hij ooit had durven hopen. Zijn hoogtepunt was toen hij tijdens een vakantie op Vlieland weer een lange duurloop liep door de duinen en over het strand. Voor het eerst in vijf jaar weer eens tien kilometer kunnen rennen! En wéér alleen met het geluid van de wind en de zee.

Zonder zijn mentorleerling was deze mentor niet meer gaan hardlopen. En zou hij definitief hebben moeten missen: dat héérlijke gevoel van een ‘runners high’. Ja, een mentoraat bij School’s cool: het kan verkeren ….

———————————————————————————————————————

Oud-mentor en -mentorcoördinator Dick Stammes schreef op Facebook regelmatig over de mentoraten en de band tussen mentoren en leerlingen van School’s cool Delft. Een aantal van deze blogs plaatsen we hier opnieuw. De illustratie is van Willemijn van Loon.